Urodę jej odczuwałem dość dziwnie. Masza nie budziła we mnie ani pragnień, ani zachwytu, ani upojenia, lecz jakiś ciężki, choć przyjemny smutek. Ten smutek był nieokreślony, niejasny jak sen. Było mi jakby żal i siebie, i dziadka, i Ormianina i nawet Ormianeczki; zdawało mi się, żeśmy wszyscy czworo zagubili coś bardzo ważnego i potrzebnego do życia, coś, czego nigdy nie odnajdziemy.